PRIMEIRO CENTENARIO DA FUSIÓN DOS CONCELLOS AROUSÁNS

 

                             I CENTENARIO DOS TRES CONCELLOS AROUSÁNS

 

                                                               1913 - 2013

 

Hubera pagado algo por estar presente na firma dos tres Concellos arousáns, xa hai de esto cen anos. Aquelo tivo que ser o máis parecido a unha guerra entre veciños. Habíaos que luchaban desde o Norte.  Vilagarcía no medio e Vilaxoán no Sur. Creo que é facil entender que aquelo tivo que ser impresionante... Menos mal que habría xente  de  fóra  que  pondría  orden, porque,  se  non,  aquelo  non  acabaría  nunca. Cando finalizou todo, casi habría  un campo de batalla, pero sin cadáveres, digo eu. En estos tempos que se puxo eso mesmo de actualidade, si retrocedemos cen anos nos daremos conta de que  as culturas  non eran as mesmas de hoxe, que   para un  caso coma ése cen anos, non  parecen  tantos.  Repito  que me  gustaría  velo  todo. Xa non é que eu sexa un home que me gusten estos tipos de rivalidade entre veciños cando o máis beneficiado vai ser o máis poderoso, aparentemente.

 

Aí están os tres cuños que tiveron que facer o seu traballo. Me gustaría tamén saber si o lugar das firmas, foi o Concello de Vilagarcía, ou  se  fixo  por  separado  en cada Concello que iba a desaparecer.  Hay  moitas  preguntas  que  non teñen  fácil  a  súa resposta.  Seguro que a película do I CENTENARIO, vai traer moitos  recordos a máis de catro veciños, de un lado e do outro. Non todas estas cousas se fixeron a gusto de todos, como é fácil adiviñar. Tanto ten que "eso" fora  naquél  siglo, como si fora hoxe.

 

Ahí queda para  a  historia   este  escrito  cos  cuños  que participaron  na  fusión  dos  tres Concellos, co vello edificio do  Axuntamento da  Praza de  Ravella enriba. ¡Cantos recordos pasaron desde aquéla fecha! Agora todo parece fácil, pero creo que non foi   fusión como se imaginan algúns. Houbo un tempo que non se mezclaban os do medio, cos de Vilaxoán. Falo de un tempo que se aproxima ós 60 anos(?). Cando o amor anda polo medio, non se pode xogar con esto. Se foron limando asperezas e todo resultou como xa estaba previsto. O amor ganóu todas as batallas. Faltaría máis que fose de outro xeito. Eu tiven un amigo casado en Vilaxoán, hai 60 anos, e podo asegurar que non lle foi nada fácil nos primeiros tempos. Despóis, coa chegada dos  netos, quizá axudou a cambialo todo. Pero hai que asalo. Ser de Vilagarcía e casar en Vilaxoán para vivir alí, era cousa complicada. Xa dice aquéla frase que se fixo famosa:

"Non hai mal que 100 anos dure". Ahí quedóu todo. Pero canto dixen de aquél tempo en cuanto ó trato ós vilagarciáns é certo. Hai que trasladarse ós anos 1950...= 63.

 



Seguro que álguien da Vila pescadora vai decir que non é certo. ¡Probiño! Fixéronlle a  vida imposible, como recién casado. Él nunca quixo falar para evitar males maiores. Pero  eu sei tanto coma o interesado. Él mo dixo, porque pensaba que eu podría ser outra victima. En fin, señores, que Dios mire un pouco po-los da Vila...García.

 

                                                       "Durme, meu neniño, durme,

                                                        durme ben, e non despertes;

                                                        que pra pasar traballiños,

                                                        tempo de sobra has de tere".